Mijn papa is overleden toen ik 19 jaar was, na een slepende periode. Longkanker. Ik was te jong om te beseffen dat we beter over zijn afscheid hadden gepraat. Veel wisten we dus niet over zijn wensen. Tenzij dat hij een kist wilde en geen crematie. Mijn mama is 1.5 jaar geleden overleden, Thymuskanker. Gezien ik ouder ben en daar zelf erg open over ben werd toen enorm veel met haar besproken tijdens haar ziekte. We beluisterden zelfs samen de muziek voor op haar uitvaart. Dit was best een vreemd moment, maar ook erg mooi dat dit kon. Ze kon haar wensen uiten en duidelijk maken. Dat gaf haar rust, maar vooral ook wij. Want we moesten geen keuzes maar maken. Ik wist perfect wie ze erbij wilde, welk eten ze wilde en waar enz. In gesprek gaan met je dierbaren om te praten over hun wensen? Misschien omdat de dood nu al dichtbij is of juist voor de toekomst. Zorg dat jij goed voorbereid bent als het moment daar is. Praten over de dood is niet makkelijk voor velen, maar velen wensen nu dat ze het toen wel hadden gedaan, …. Toen het nog kon. Het vraagt wat durf en moed, maar vaak lucht het op.
De dood is onlosmakelijk verbonden met het leven. Vraag waar, hoe, welke muziek, het type uitvaart enz.
Troostwoord helpt ook om dit bespreekbaar te maken. Soms vertellen mensen makkelijker hun wensen aan een onafhankelijke partij die alles in goede banen kan leiden. Maar geloof me, het taboe rond sterven is nog té groot.
Iedereen sterft. Dat is zeker, maar niemand is zeker van het tijdstip of de manier waarop. Wist je trouwens dat het tijdstip van overlijden bij één op de twee mensen bepaald wordt door een (medische) beslissing waardoor hun overlijden beïnvloed wordt?
Een belangrijk handvat is om niet te denken ‘het is moeilijk’, maar in termen van ‘het is waardevol en belangrijk’. Want juist door te praten (of beter gezegd te luisteren) biedt je openheid, herkenning en erkenning en dat is net wat mensen troost, begrip en verbinding geeft.
“Er duiken vaak problemen op bij een sterfgeval. Vaak omdat er nooit is over gepraat.”
Vanaf ons eerste contact denk en voel ik met je mee. Met een open geest en taboedoorbrekend.
We zoeken samen hoe we het leven kunnen vieren. Met hart en ziel ondersteun ik jou en je naasten. Voor, tijdens en na het overlijden.
Comentários