We weten allemaal dat we doodgaan.
Uiteraard moet je daar niet elke dag bij stilstaan, maar toch moeten we ook niet zomaar wat aanmodderen en de dagen laten voorbijglijden. Pas als onszelf of een geliefde iets ernstigs overkomt, beseffen we vaak hoe kort het leven is – en waar het eigenlijk om draait. Of wanneer je ergens een nieuwsbericht leest die je treft…
Het was 14 Februari 1998, een uur of zeven ’s morgens. Het was 12 oktober 2021, om 3u in de nacht.
Daar in de living van mijn ouderlijk huis kwam het kloppen van het hart van mijn papa en daarna mijn mama tot stilstand.
Hun hand in mijn hand na die verdomde kanker.
Ik was jong in 1998 en de wereld stond even stil. Mijn hardste les in het leven, maar ook de meest wijze levensles ever.
Want met de schok en keiharde realiteit van de dood voelbaar tot in mijn vezels, werd ook in één klap duidelijk wat er echt toe doet en wat niet.
Dit was een ernstige confrontatie met iets waarvan ik natuurlijk allang wist dat het bestond, maar wat ik maar zelden echt tot me liet doordringen: je kunt zomaar doodgaan. En jouw moment of dat van je dierbaren kan eerder en onverwachter komen dan je denkt.
Mijn vader was pas 52 en stond midden in het leven. Hij was een harde werker maar genoot weinig. De woorden “later als ik in pensioen ben” hoorde ik zoveel…. Maar dat pensioen kwam nooit.
Hier op reis werkt een tuinman die ik elke ochtend bezig zie en die me fysiek aan mijn papa doet denken. Elke dag kijk ik met de glimlach naar hoe die man bezig is.
Maar de fragiliteit van het leven…
Het is schokkend en beangstigend als je dat tot je laat doordringen. Zo kwetsbaar is leven dus. Het is niet zo gek dat we liever niet te veel nadenken over onze sterfelijkheid.
Kort na een sterfgeval of levensbedreigende situatie zijn we nog tot in onze tenen doordrongen van hoe bijzonder leven eigenlijk is.
We zitten vol goede voornemens, weten weer waar het leven eigenlijk om draait. Maar een paar weken of maanden later vallen we terug en voegen ons weer naar de verwachtingen van anderen, modderen door met relaties en laten onze gezondheid soms in de steek.
Mede daarom is het helemaal niet zo slecht om regelmatig stil te staan bij de dood.
Persoonlijk denk ik niet dat we het onderwerp dood moeten vermijden, maar moeten zien als ‘een vriend die helpt in te zien wat het leven is.’
Na mijn vaders dood moest ik eerst door een periode van diepe rouw en confrontatie met mijn eigen tekortkomingen voor ik echt in staat was te kiezen voor mijn huidige levensstijl. Ik weiger negatief in het leven te staan is er ééntje van.
Mijn welzijn stond namelijk ineens veel hoger op mijn prioriteitenlijstje. Geld is makkelijk om te leven, maar het draait vooral om mijn gezin, gelukkig zijn, verbinding, liefde.
De dingen werden verrassend helder toen ik me afvroeg waar het leven voor míj nu eigenlijk om draait, wat ik wil bereiken, en wat mij gelukkig maakt.
De dood van mijn vader opende mijn ogen, ook doordat mijn eigen sterfelijkheid daardoor meer dan ooit voelbaar werd. Als ik net als mijn vader sterf op mijn 52ste, dan heb ik nog maar 6 jaar te leven… dan zijn mijn kinderen te jong om zonder mama te zijn.
Die gedachte vind ik ondraaglijk. Ik wil er zo lang mogelijk zijn, voor hen, en voor mezelf. Ik wil alles meemaken en het liefst nog een leuke vitale en leuke oma worden.
Of ik dat haal, weet ik niet maar met mijn doel voor ogen is het een stuk makkelijker om de keuzes te maken die voor ons leven op dit moment óók al goed zijn.
Bewustzijn van de dood kan de deur openen naar angst, maar ook naar urgentie. Angst verlamt, maar urgentie zet aan tot actie. Je kunt nu beslissingen nemen over je gezondheid, relaties en doelen die bepalen of je aan het eind van de rit kunt terugkijken op een bevredigend leven. Want wat zou je doen als je écht nog maar even hebt?
Liefs Belle
Opmerkingen