Rouwen is geen probleem, rouwen is de oplossing.

We moeten er geen doekjes om winden. Er bestaat in België enorm veel taboe rond de dood, sterven en de manier waarop je afscheid neemt. De komende weken wil ik hier aandacht aan besteden door per item een blogpost te schrijven. Los daarvan krijgt ook de manier waarop we “rouwen” vaak veel kritiek. De veelgehoorde uitspraak, “je moet doorbijten, je moet je gedachten verzetten,…”. Sommigen zeggen zelfs dat je het moet wegduwen. Iedereen heeft zo wel zijn mening als het over dat onderwerp gaat, terwijl ze vaak zelf niet weten wat het is. Elk rouwproces is anders en hangt ook af van de band die je had met degene die er niet meer is. Rouwen om een mens of om een dier, het ene kan dieper gaan dan het andere en daar moet niemand over oordelen.

Ik begrijp dat mensen niet weten wat ze met de pijn van de rouw aan moeten. Ik begrijp dat mensen in overlevingsmechanismes schieten om zichzelf te beschermen tegen die pijn. En ook begrijp ik dat het kan voelen alsof je jezelf kwijt bent. Wat echter wel verkeerd is voor mij is dat de maatschappij dan meteen zegt dat er iets mis is met je. Rouwen is geen ziekte, het is rouwen.

Laat mij duidelijk stellen, rouwen is geen probleem, rouwen is de oplossing. Dat je niet meer zal worden zoals voorheen, dat klopt. Maar je kan wel herstellen, leren omgaan met je nieuwe ik. Wat dat betreft is rouw net als andere verschijnselen in de natuur die verwoestend lijken. Een storm, een zware regenval waarbij de bodem niet meteen al het water kan slikken, een vulkaanuitbarsting, het gras die dor wordt na wekenlange droogte….

De natuur denkt niet na maar gaat zich rustig verder ontwikkelen vanuit wat er is gebeurd. Dat ontstaat niet in een dag en de natuur moet er hard voor werken. De juiste omstandigheden zijn ook belangrijk. Bij rouw lijkt de gedachte te heersen dat we ervan af moeten. Daarmee onderkennen we niet wat er werkelijk aan de hand is: dat je noodgedwongen aan het onthechten bent van een band met iemand van wie je zielsveel houdt. Natúúrlijk doet dat pijn, natúúrlijk geeft dat uitdagingen en heeft dat impact op hoe je je voelt en hoe je naar de wereld kijkt. Door te rouwen leer je je nieuwe plek in de wereld kennen, het is de oplossing, niet het probleem. Het échte probleem is dat we die rouw niet aangaan door net doen alsof het onderliggend proces van onthechten niet plaatsvindt.

Leven met het gemis, dat moet een mens dus aanleren.

Wat dit óók betekent, is dat je geen pilletje kunt nemen dat alles beter maakt. Niemand gaat het voor je oplossen. Het rouwen is de oplossing. Je zal zelf aan de slag moeten, jezelf opnieuw leren kennen en onderzoeken op welke manier je je verder wil ontwikkelen in een leven zonder je dierbare. Daar zijn geen kant en klare oplossingen voor. Maar net als het gras, de bodem en de vulkaan zal je op een nieuwe manier je plek in het leven vinden als je bereid bent het werk te doen. Het mooie is dat je hierdoor het allerbelangrijkste wint: jezelf.